Hoewel je het misschien niet direct in alle liedjes van Queen terug hoort, zitten er muzikale meesters achter de liedjes van Queen. Net als bij de Beatles, zijn het echt composities, en niet zomaar herhalingen van dezelfde akkoorden en voorspelbare modulaties die je altijd overal hoort. Ik hoorde een keer een zangeres uitleggen hoe ze liedjes schrijft, ze zei: ‘Ik ga gewoon echter de piano zitten en zoek welke akkoorden het beste kloppen.’ Dat werden dus heel voorspelbare liedjes, altijd weer met dezelfde akkoordprogressies die volgens haar ‘klopten’. Spaanse wetenschappers hebben het onderzocht, en het blijkt dat de kwaliteit van popmuziek hollend achteruit gaat. De liedjes die geschreven worden gaan steeds meer op elkaar lijken, en worden muzikaal steeds simplistischer en eentoniger. Ook worden ze steeds luider, wat eigenlijk betekent dat de dynamiek gewoon verdwenen is uit de popmuziek. Kun je het nog wel muziek noemen, vraag je je dan wel eens af. Maar de muziek van Queen is ijzersterk, en blijft dat ook, omdat er diepte in zit. Bij nummers als Bohemian Rhapsody en Bicycle hoor je het duidelijk; het had net zo goed voor een orkest geschreven kunnen zijn, zoveel dynamiek zit er in, zoveel verschillende stemmen en zoveel progressie. Maar ook I’ve got to break free, op het eerste oor een simpel nummer, blijft goed, vanwege die kleine details die verraden dat er toch muzikale meesters aan het werk zijn. En natuurlijk vanwege de tekst.
queentheband 